 |
| Źródło grafiki: http://www.boeckmann.co.nz/ |
Zdolność do transportu
Na 48 godzin przed planowanym transportem należy sprawdzić, czy zwierzę jest zdolne do transportu. Zdolność transportowa to nic innego jak ocena fizycznego stanu zdrowia konia, gdyż przewozić można jedynie konie zdrowe (z wyjątkiem ratujących życie transportów do kliniki). Konie nie zdolne do transportu to te, które:
- nie są zdolne do samodzielnego poruszania się bez bólu i pomocy,
- mają poważne uszkodzenia skóry, rany otwarte lub wypadnięcia,
- są ciężarnymi klaczami w okresie przekraczającym 90% przewidywanego okresu ciąży,
- są klaczami, które urodziły w przeciągu tygodnia przed planowanym transportem,
- są nowonarodzonymi źrebiętami, u których rana pępowinowa jeszcze się nie zagoiła.
Wyjątkiem są zwierzęta, które są lekko zranione lub lekko chore. Mogą one być zakwalifikowane do transportu o ile nie spowoduje to dodatkowego cierpienia, lecz należy to skonsultować z lekarzem weterynarii. Nowonarodzone źrebięta i ciężarne klacze również mogą być transportowane, pod warunkiem, że celem jest poprawa zdrowia lub dobrostanu przy narodzinach, a podczas podróży stale towarzyszy im opiekun.
W razie ujawnienia się choroby, zranienia się lub padnięcia transportowanego zwierzęcia, konwojent ma obowiązek poinformować przewoźnika o tym fakcie. Zadaniem przewoźnika w tym wypadku jest poinformowanie lekarza weterynarii z siedzibą w okolicy zdarzenia, a konwojent musi się zatrzymać, by umożliwić udzielenie pierwszej pomocy zwierzęciu. Lekarz weterynarii podejmuje decyzję o właściwym leczeniu, albo o uboju „z konieczności”, w sposób humanitarny i nie powodujący dodatkowego cierpienia. Weterynarz określa sposób postępowania z padłym lub ubitym zwierzęciem.
Przygotowanie do transportu
Rozpoczęcie przygotowań do transportu to przede wszystkim sprawdzenie stanu technicznego pojazdu, czyli sprawność hamulców, stan opon, działanie świateł, klamek, zasuwek i oświetlenia. Następnie należy upewnić się, że wewnątrz stanowisk dla koni nie wystają ostre krawędzie czy śruby, mogące skaleczyć zwierzęta. Kolejną czynnością jest wysypanie ściółki na podłogę oraz zawieszenie siatek z sianem. Tak przygotowany pojazd jest gotowy do wprowadzenia koni.
Przygotowanie konia do transportu, przyjmując, że koń jest do niego przyuczony i nie ma problemów z wsiadaniem do pojazdu i samą jazdą, polega na zabezpieczeniu go przed urazami. Zabezpieczenia transportowe to:
- ochraniacze transportowe na nogi, dobrze chroniące nogi konia od kopyt po nadgarstki i stawy skokowe; alternatywą mogą być podkładki, owijki i kaloszki lub ochraniacze treningowe i kaloszki,
- ochraniacz na rzep ogona lub owijka polarowa owinięta wokół rzepa ogona, chroniąca przed obtarciem i wypadaniem włosów; ogon zapleciony w warkocz (długa grzywa też powinna być zapleciona),
- niezbyt gruba derka, w przypadku transportu w chłodne dni, zabezpiecza przed nadmierna utratą ciepła,
- wygodny i wytrzymały kantar z uwiązem z karabińczykiem bezpieczeństwa, wiązanie konia bezpiecznym węzłem w pojeździe.
 |
| Koń z założonymi kantarem, ochraniaczami transportowymi na nogi i rzep ogonowy. |
Ochraniacze transportowe to najlepszy sposób ochrony końskich nóg, jednakże mogą one utrudniać załadunek do środka transportu. Ich wadą jest to, iż mimo poprawnego doboru rozmiaru i prawidłowego założenia, mogą zsuwać się z nóg i powodować urazy i dodatkowy stres, a ich wielkość utrudnia wypranie. Alternatywne sposoby ochrony nóg są mniejszych rozmiarów, więc łatwo je utrzymać w czystości poprzez pranie w pralce, jednak potrzeba odrobiny wprawy by je poprawnie założyć .
Zabezpieczenie rzepa ogonowego i ogona nie jest koniecznością, jednak często podczas transportu zdarzają się obtarcia i przerzedzenie włosów na ogonie przez wyrwanie. Należy jednak uważać by nie za mocno zawinąć rzep owijką, by nie spowodować niedokrwienia lub martwicy ogona.
Derki polarowe lub stajenne stosowane w wypadku transportu w niskich temperaturach chronią organizm przed wychłodzeniem. Za grube derki natomiast mogą powodować nadmierne pocenie się i niepotrzebną utratę elektrolitów oraz narażać konia na przewianie po wyjściu z nagrzanego pojazdu.
Wygodny, a zarazem wytrzymały kantar i uwiąz, mają służyć do uwiązania konia na stanowisku w sposób pozwalający mu na swobodne balansowanie głową w celu łapania równowagi, jednak uniemożliwiające obracanie głowy, gryzienie sąsiednich koni czy przełożenie nóg przez uwiąz. Karabińczyk bezpieczeństwa i węzeł bezpieczeństwa mają zapewnić szybkie odwiązanie konia w razie potrzeby (np. w przypadku zaplątania się w uwiąz lub wywrócenia się w przyczepie).
 |
| Przykładowy węzeł bezpieczeństwa |
Ponadto nie należy karmić konia paszą treściwą bezpośrednio przed przewozem oraz trzeba wykręcić hacele koniom podkutym.
W podróż warto zabrać ze sobą apteczkę wyposażoną w żelowe kompresy chłodzące, ligninę, bandaże, plastry, środki dezynfekujące lub sól fizjologiczną do przemywania ran i nożyczki. Przydatne są też dodatkowe wiadra, zapasowe kantary, uwiązy i derki.
Zobacz też:
